Bouwen, wonen & huren: Veelgestelde vragen
Nee. Uw huurder heeft geen gelijk. Voor contracten van twee jaar of korter geldt de specifieke huurbescherming niet. U hoeft als verhuurder niet naar de rechter om de huurovereenkomst te laten eindigen. De huurder trekt hier aan het kortste eind.
Nee. De huur verhogen kan eens in de vijf jaar. U zult dus nog vier jaar moeten wachten.
Nee. Dat is geen reden voor huuropzegging. Voor huurverhoging geldt een aparte procedure. Eerst moet er advies worden gevraagd aan een deskundige (bedrijfshuuradviescommissie), en als u en uw huurder het ook over dat advies niet eens zijn, stelt de rechter de huurprijs vast.
Als u akkoord gaat met de beëindiging moet u inderdaad vertrekken. Maar gaat u niet akkoord, dan is het de rechter die bepaalt of aan de huur een einde komt of niet. Als huurder hoeft u geen actie te ondernemen. Het is de verhuurder die naar de rechter moet stappen.
Niet direct. Na het verstrijken van de opzegtermijn is het contract geëindigd, maar mag u vervolgens nog 2 maanden blijven zitten (dat is de zgn. ontruimingsbescherming).
Binnen die 2 maanden kunt u als huurder de rechter vragen om de termijn van ontruimingsbescherming met een jaar te verlengen. Doet u als huurder niets dan eindigt het contract in elk geval na die 2 maanden.
Ja, dat klopt. Als huurder van een garagebox of een parkeerplaats in een parkeergarage heeft u net als de huurder van kantoor- en magazijnruimte, ontruimingsbescherming. De verplichting om te vertrekken is dus 2 maanden opgeschort. Maar binnen die 2 maanden moet u als huurder wel in actie komen en bij de rechter vragen om de ontruimingsbescherming te verlengen.
Dat is woonruimte waarvan de huurprijs vrij (‘geliberaliseerd') is, en niet onderworpen is aan een door de overheid opgelegd puntensysteem. Anders gezegd: geliberaliseerde woonruimte is woonruimte in het duurdere segment (maandhuur hoger dan 647,53 euro) Woonruimte met een lagere huurprijs die wél onder het puntensysteem valt, wordt ook wel ‘niet-geliberaliseerde' woonruimte genoemd.
Bij woonruimte voor permanente bewoning heeft de verhuurder een opzegtermijn van drie maanden plus een maand voor ieder jaar dat de huurder de woonruimte bewoond heeft. Maar de maximale opzegtermijn voor de verhuurder is zes maanden.
De huurder hoeft alleen te vertrekken als hij met de opzegging heeft ingestemd. Zo niet, dan is het altijd de rechter die bepaalt of aan het contract een eind moet komen. De opzegtermijn voor de huurder is één maand.
Als het om woonruimte voor korte duur (niet-permanente bewoning) gaat hoeft de verhuurder geen reden op te geven. Dat geldt ook bij hospita-kamerhuur gedurende de eerste negen maanden. Maar als het gaat om permanente bewoning zijn de redenen voor opzegging beperkt.
Enkele voorbeelden (niet uitputtend): slecht huurderschap, dringend eigen gebruik, opzegging omdat de verhuurder de woonruimte tijdelijk heeft verhuurd en hij er daarna (weer) zelf in wil gaan wonen, onterecht niet willen meewerken aan een dringend noodzakelijke renovatie.
Tegenover uw (onder)verhuurder hebt u in beginsel dezelfde bescherming als de gewone huurder. Maar als uw (onder)verhuurder - die ook huurder is - zelf als huurder de huur opzegt aan de eigenaar ontstaat een andere situatie.
Bent u in die situatie onderhuurder van ónzelfstandige woonruimte dan hebt u jegens de eigenaar (hoofd)verhuurder geen enkele rechtsbescherming. U moet dan vertrekken. Maar bent u onderhuurder van zélfstandige woonruimte dan zet u uw onderhuurcontract voort, maar nu met de hoofdverhuurder als verhuurder.
Deze heeft wel de mogelijkheid om via de rechter beëindiging van het onderhuurcontract te vragen. De gronden waarop dat kan zijn overigens beperkt.
